อิทธิพลของมุมเครื่องมือสอดใส่แร่สำหรับโรคมะเร็งปากมดลูก ต่อการวัดปริมาณรังสี และตำแหน่งของจุดอ้างอิงและอวัยวะวิกฤติ

บทคัดย่อ

การใช้ clamp เพื่อยึดเครื่องมือสอดใส่แร่สำหรับการรักษาโรคมะเร็งปากมดลูกด้วยการสอดใส่แร่แบบอัตราปริมาณรังสีสูง ให้อยู่นิ่งตลอดการรักษา สามารถช่วยปรับมุมของเครื่องมือสอดใส่แร่ให้ห่างจากอวัยวะวิกฤติ นั่นคือกระเพาะปัสสาวะและไส้ตรงเพื่อลดปริมาณรังสีที่ได้รับเพิ่มเติมจากการใส่ผ้าก๊อสได้ แต่การปรับมุมเครื่องมือดังกล่าวสามารถเปลี่ยนแปลงตำแหน่งของจุดอ้างอิงต่าง ๆ รวมทั้งของอวัยวะวิกฤติได้ วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลจากการปรับมุมเครื่องมือสอดใส่แร่ต่อปริมาณรังสีที่กระเพาะปัสสาวะและไส้ตรงได้รับ และการเปลี่ยนแปลงของตำแหน่งจุดอ้างอิงต่าง ๆ และอวัยวะวิกฤติ วัสดุและวิธีการ: ทบทวนภาพรังสีแบบ orthogonal ที่ใช้ reconstruction jig ก่อนและหลังปรับมุมเครื่องมือสอดใส่แร่ จำนวน 50 ครั้งของการใส่แร่จากผู้ป่วยโรคมะเร็งปากมดลูก 29 ราย ที่ใส่ทั้ง tandem และ ovoids ทำการวางแผนการรักษาด้วยโปรแกรม BrachyVision version 7.3.10 กำหนดปริมาณรังสีที่จุดอ้างอิง A เท่ากับ 6 Gray (Gy) โดยยังไม่ปรับเวลาการฉายรังสี เปรียบเทียบปริมาณรังสีสูงสุดที่กระเพาะปัสสาวะและไส้ตรงได้รับก่อนและหลังการปรับเครื่องมือสอดใส่แร่ด้วย Wilcoxon matched pair test หาการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งของจุดอ้างอิง A, B และ cervix และระยะห่างระหว่างอวัยวะวิกฤติ ด้วยวิธี vector analysis และศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการเปลี่ยนแปลงของมุมเครื่องมือสอดใส่แร่กับการเปลี่ยนแปลงของตำแหน่งจุดอ้างอิงและระยะห่างระหว่างอวัยวะวิกฤติ ด้วยวิธี Spearman’s rho test ผลการศึกษา: มุมของ applicators เปลี่ยนแปลงโดยเฉลี่ย 7.81± 4.08 องศา ทำให้ปริมาณรังสีสูงสุดที่กระเพาะปัสสาวะและไส้ตรงได้รับเลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ( p<0.001 ทั้งกระเพาะปัสสาวะและไส้ตรง) ด้วยค่าเฉลี่ย 39.78±36.20 cGy สำหรับกระเพาะปัสสาวะ และ 38.00±31.28 cGy สำหรับไส้ตรงโดยที่การเปลี่ยนแปลงปริมาณรังสีสูงสุดของกระเพาะปัสสาวะสัมพันธ์กับการปรับมุมเครื่องมือสอดใส่แร่มากกว่าของไส้ตรงด้วยสัมประสิทธิ์ความสัมพันธ์เท่ากับ 0.751 สำหรับกระเพาะปัสสาวะ และ 0.575 สำหรับไส้ตรงตำแหน่งของ cervical os, จุด A, B และ cervix เปลี่ยนแปลงโดยเฉลี่ย 0.62±0.31, 0.89±0.44, 0.88± 0.45 และ 0.76±0.38 เซนติเมตรตามลำดับและทำให้ระยะห่างจาก กระเพาะปัสสาวะถึงไส้ตรง, cervical os ถึงกระเพาะปัสสาวะและ cervical os ถึงไส้ตรงเปลี่ยนแปลงโดยเฉลี่ย 0.11±0.09, 0.13±0.11 และ 0.17±0.10 เซนติเมตรตามลำดับ การเปลี่ยนแปลงของจุดอ้างอิงสัมพันธ์ กับการปรับมุมเครื่องมือสอดใส่แร่มากกว่า ของระยะห่างระหว่างอวัยวะ (สัมประสิทธิ์ความสัมพันธ์เท่า กับ 0.867, 0.941, 0.926 และ 0.918 สำหรับ cervical os, จุด A, Bและ cervix ตามลำดับ และเท่ากับ 0.561, 0.600 และ 0.631 สำหรับกระเพาะปัสสาวะถึงไส้ตรง, cervical os ถึง กระเพาะปัสสาวะ และ cervical os ถึงไส้ตรงตามลำดับ) สรุป: การปรับมุมของเครื่องมือสอดใส่แร่มีอิทธิพลอย่างสูงต่อปริมาณรังสีสูงสุดที่ กระเพาะปัสสาวะและไส้ตรงได้รับ เนื่องจากตำแหน่งจุดอ้างอิงที่ใช้กำหนดปริมาณรังสีมีการเปลี่ยนแปลง การเปลี่ยนแปลงของตำแหน่งจุดอ้างอิงโดยรวมเพิ่มขึ้นตามการเปลี่ยนแปลงของมุม อวัยวะวิกฤติถูกทำให้เคลื่อนที่ไปพร้อมกับตำแหน่งของปากมดลูก ตามทิศทางการปรับเครื่องมือ สอดใส่แร่แต่ได้รับผลน้อยกว่าตำแหน่งของจุดอ้างอิง อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงตำแหน่งของจุดอ้างอิงโดยเฉลี่ย ไม่มากกว่าในผลการศึกษาอื่น ที่ได้จากการใส่แร่หลายครั้งในผู้ป่วยรายเดียวกัน