กลาสโกว์โคมาสเกลในการพยากรณ์ผลการรักษาผู้ป่วยหลอดเลือดในสมองแตก

บทคัดย่อ

การรักษาสภาวะที่เกิดจากการเลือดออกภายในสมอง (Intracerebral hemorrhage) มีหลายวิธี และขึ้นอยู่กับความรุนแรงของเลือดออก และสถานะทางสุขภาพของผู้ป่วย เพื่อประโยชน์ ในการพยากรณ์ผลการรักษาผู้วิจัยจึงมีแนวคิการนํากลาสโกว์โคมาสเกลมาใช้ในการพยากรณ์ ผลการรักษาผู้ป่วยหลอดเลือดในสมองแตกเป็นการวิจัยแบบ retrospective cohort study การศึกษา ผลการรักษาสภาวะผู้ป่วยหลอดเลือดในสมองแตกเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มที่มีกลาสโกว์โคมาสเกล แตกต่างกัน ที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลพหลพลพยุหเสนาโดยเก็บข้อมูลย้อนหลังในช่วงปี 2564-2566

ผลการศึกษาพบว่าผู้ป่วยส่วนใหญ่มีอายุเฉลี่ย 59.8 ปี (SD=13.8 ปี) เป็นเพศชาย 64 ราย ร้อยละ 62.1 เพศหญิง 39 ราย ร้อยละ 37.9 มีโรคประจําตัวความดันโลหิตสูง 10 ราย ร้อยละ 9.7 เบาหวาน 6 ราย ร้อยละ 5.8 ผู้ป่วยส่วนใหญ่ไม่มีประวัติโรคเกี่ยวกับหลอดเลือดมาก่อนผู้ป่วย ส่วนใหญ่มาด้วยเรื่องเลือดออกในสมองใหญ่ (Intracerebral hemorrhage) ร้อยละ 94.2 มีเพียงประมาณ 6 รายที่มีเลือดออกบริเวณสมองน้อย และก้านสมอง หรือร้อยละ 5.8 ส่วนใหญ่ ไม่มีการใช้ยาละลายลิ่มเลือด อาการขณะออกจากโรงพยาบาลพบว่า 5 ราย (ร้อยละ 4.9) ที่มีอาการ ไม่ปกติแต่สามารถทํากิจวัตรประจําวันได้ 48 ราย (ร้อยละ 46.6) ผลการรักษาไม่สามารถทํากิจวัตร ประจําวันได้จนถึงป่วยติดเตียง 25 ราย (ร้อยละ 24.4) และพบว่าเสียชีวิต 21 ราย (ร้อยละ 20.4) คะแนนกลาสโกว์โคมาสเกลของผู้ป่วยแรกรับทั้ง 3 กลุ่มมีความแตกต่างอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ p<0.01 โดยกลุ่มที่ปกติหรือทํากิจวัตรประจําวันได้มีคะแนนกลาสโกว์โคมาสเกลสูงที่สุด สรุปผลการศึกษาคะแนนกลาสโกว์โคมาสเกลของผู้ป่วยแรกรับมีความสำคัญในการใช้ พยากรณ์ผลการรักษาในผู้ป่วยหลอดเลือดในสมองแตก โดยพบว่าหากมีคะแนนกลาสโกว์โคมาสเกลสูงกว่า 12 คะแนน จะมีผลการรักษาในระดับที่ผู้ป่วยสามารถทำกิจวัตรประจาวันได้จนถึงอาการปกติหลังการรักษา