การศึกษาเปรียบเทียบเทคนิคการผ่าตัดไส้เลื่อนขาหนีบแบบเปิดด้วยตาข่ายสังเคราะห์ แบบตรึงเฉพาะจุด เปรียบเทียบกับผ่าตัดแบบดั้งเดิม

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์: เพื่อเปรียบเทียบอัตราการเกิดเป็นซ้ำของไส้เลื่อนขาหนีบ และภาวะแทรกซ้อนหลังการผ่าตัดระหว่างการผ่าตัดเย็บตาข่ายเฉพาะจุดสำคัญ (key point fixation) กับการเย็บตาข่ายสังเคราะห์แบบมาตรฐาน (Lichtenstein)

วิธีการวิจัย: เป็นการศึกษาตามรุ่นแบบย้อนหลัง กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยไส้เลื่อนขาหนีบที่ได้รับการผ่าตัดไส้เลื่อนแบบเปิดและใช้ตาข่ายสังเคราะห์ (mesh) ที่โรงพยาบาลพหลพลพยุหเสนาตั้งแต่ 1 มกราคม 2566-31 ธันวาคม 2567 จำนวน 264 ราย เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบบันทึกข้อมูลผู้ป่วย โดยเวชระเบียนและสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์

ผลการวิจัย: ผู้ป่วยทั้งหมด 264 ราย แบ่งเป็นกลุ่มที่ได้รับการผ่าตัดด้วยวิธี key point fixation (กลุ่ม A) 46 รายและแบบ Lichtenstein (กลุ่ม B) 218 ราย โดยมีผู้ป่วยที่สามารถติดตามดูอาการหลังผ่าตัดได้ครบ 6 เดือน 112 ราย (กลุ่ม A=30 ราย, B=82 ราย) พบการเป็นซ้ำกลุ่มละ 1 ราย (อัตราการเป็นซ้ำร้อยละ 3.3 และ 1.2; p=0.456) ทั้งสองกลุ่มมีอาการปวดเรื้อรังกลุ่มละ 1 ราย (ร้อยละ 2.1 และ 0.4; p=0.319) โดยระดับความปวด   ไม่กระทบต่อการใช้ชีวิตประจำวัน พบว่ากลุ่ม A มีอาการบวมรอบแผลมากกว่ากลุ่ม B (ร้อยละ 52.2 และ 11.0; p<0.001) ส่วนอาการเลือดคั่ง และอาการชาหลังผ่าตัดไม่ต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ

สรุป: เทคนิคการเย็บเฉพาะจุดสามารถทำได้โดยให้ผลลัพธ์การกลับเป็นซ้ำไม่แตกต่างจากการเย็บแบบ Lichtenstein แต่มีอาการบวมบริเวณแผลหลังผ่าตัดมากกว่า เบื้องต้นควรเลือกใช้ในกลุ่มผ่าตัดไส้เลื่อนขนาดเล็กและมีความแข็งแรงของกล้ามเนื้อหน้าท้องดีพอเพื่อป้องกันการเป็นซ้ำหลังผ่าตัด